Cykl o festiwalach barokowych miał rozpocząć wpis o Festiwalu Bachowskim w Świdnicy; tym, na który nie udało mi się pojechać w zeszłym roku, a który jest fascynujący i niezwykły nie tylko z uwagi na osobę jego patrona. Stanie się jednak inaczej. Tekst o Festiwalu Bachowskim ukaże się już wkrótce, a dzisiaj kilka słów o festiwalu, w którym będę uczestniczył zupełnie niespodziewanie. To XXVII Mikołowskie Dni Muzyki.

Mikołowskie Dnie Muzyki to festiwal, który nie jest skoncentrowany na muzyce barokowej, jego oferta jest bardzo szeroka i składają się na nią koncerty orkiestrowe, organowe, kameralne i solowe, na których prezentowane są utwory różnych epok. Festiwal już od 1991 roku popularyzuje na Śląsku muzykę klasyczną i gościł przez ten czas takich światowej sławy artystów i zespoły, jak Krzysztof Penderecki, Ewa Podleś, Jerzy Maksymiuk, Kaja Danczowska, Narodowa Orkiestra Symfoniczna Polskiego Radia, Ensemble Phoenix z Monachium, Budapest Strings Chamber Orchestra, Sinfonia Varsovia i wielu innych. Festiwalowe koncerty odbywają się w mikołowskich kościołach oraz w salach Domu Kultury i Miejskiej Biblioteki Publicznej w Mikołowie, a także w salach koncertowych Akademii Muzycznej w Katowicach i Filharmonii Śląskiej. Jednym z inicjatorów i dyrektorem artystycznym Mikołowskich Dni Muzyki jest prof. Władysław Szymański, a kierownikiem organizacyjnym Artur Malke, na co dzień także manager {oh!} Orkiestry Historycznej. To nazwiska, które gwarantują wysoki poziom artystyczny i organizacyjny tego wydarzenia.

A gdzie w tym wszystkim barok? Na mikołowski festiwal zwróciłem uwagę śledząc program koncertowy wspomnianej już {oh!} Orkiestry Historycznej – zespołu, który poznałem w ubiegłym roku na Bydgoskim Festiwalu Muzycznym i od tamtego czasu mam ogromny apetyt na jej koncerty. Niestety na koncert {oh!} Orkiestry Historycznej do Mikołowa pojechać nie mogłem, za to znalazłem w programie XXVII Mikołowskich Dni Muzyki koncert, w którym wziąć udział muszę. I chcę 🙂

7 czerwca 2017 roku w mikołowskiej bazylice św. Wojciecha wystąpi Czech Ensemble Baroque, zespół który specjalizuje się w wykonywaniu repertuaru barokowego i klasycystycznego. Dyrygentem i szefem zespołu jest od początku jego istnienia Roman Válek, a koncertmistrzem Peter Zajíček. Jutro zagrają i zaśpiewają Bacha. I wszystko stało się jasne.

W programie koncertu znajdą się kantata Ihr werdet weinen und heulen (Będziecie płakac i narzekać) BWV 103, napisana przez Bacha na niedzielę Jubilate; pełna brawurowych – nie tylko w słynnej Badinerie – partii fletu Suita orkiestrowa h-moll, BWV 106 oraz kantata Gelobet sei der Herr, mein Gott  (Święty jest Pan, nasz Bóg) BWV 129 – utwór, na który czekam najbardziej. Dlaczego? To jedna z najbardziej uroczystych kantat Bacha a jej mikołowskie wykonanie odbędzie się prawie dokładnie w 290. rocznicę jej wykonania pierwszego, które miało miejsce 8 czerwca 1727 roku w Lipsku, w uroczystość Świętej Trójcy, która zrządzeniem losu przypada w tym roku właśnie w najbliższą niedzielę.

Tekst kantaty opiera się w całości na słowach hymnu Gelobet sei der Herr, mein Gott, napisanego w 1665 roku przez Johanna Oleariusa i dotyczy Świętej Trójcy. Utwór składa się z pięciu części i został przeznaczony na trzy głosy solowe (sopran, alt i bass), czterogłosowy chór oraz zespół instrumentalny w składzie, który był przez Bacha używany tylko na szczególnie świąteczne okazje: trzy trąbki, kotły, flet traverso, dwa oboje, dwa oboje d’amore, dwoje skrzypiec, altówkę i basso continuo.

John Eliot Gardiner napisał o Gelobet sei der Herr, mein Gott tak: 

W kantacie nie ma ani recytatywów, ani arii da capo, za to jest w niej wielka różnorodność: od poruszającej fantazji chorałowej, która otwiera dzieło – z fletem, dwoma obojami, trzema trąbkami i bębnami, które zostały dodane do zespołu smyczkowego, do trzech arii: basowej arii z ritornelem ku chwale Syna, arii sopranowej z fletem i niskim skrzypcowym obligato adresowanej do Duch Świętego i najpiękniejszej – pastoralnego tańca dla altu i oboju d’amore (…). To jedna z najwspanialszych melodii napisanych przez kogokolwiek i kiedykolwiek (i jedna z tych, które towarzyszyły mi przez całe moje życie odkąd usłyszałem ją śpiewaną przez moją matkę, gdy byłem dzieckiem). Kantata kończy się chorałem; dokładnie takim, jak ten, który kończy Oratorium na Boże Narodzenie, podkreślonym przez trąbki i fanfary orkiestry.

I właśnie ten ostatni chorał wybrałem do przygotowanego na dziś krótkiego filmu. Zapraszam do posłuchania. A jeśli któryś z moich czytelników będzie jutro w okolicach Mikołowa, zapraszam na koncert. Będzie Moc! 

Mit Freuden lassen klingen

Und mit der Engel Schar

Das Heilig, Heilig singen,

Den herzlich lobt und preist

Die ganze Christenheit:

Gelobet sei mein Gott

In alle Ewigkeit!

Trzykrotnie Jemu: Świety!

Z radością śpiewać chcemy

I z aniołami tu

Uwielbiać Go będziemy.

Serdecznie cały świat

Dziś wznosi to śpiewanie:

Pochwalon od nas bądź

Na wieczność całą, Panie!